Borsten aan je lijf

Neen, ik ben geen overtuigde feministe. Het stoort me niet dat een man steevast de toiletbril omhoog laat staan. Evenmin heb ik er problemen mee dat vrouwelijk schoon gebruikt wordt om te verleiden. Over het vrouwenlichaam is nu eenmaal langer esthetisch nagedacht dan over dat van een man. Dat mag getoond worden. Waar mijn tenen wel van krullen, is het machogehalte van onze taal.

Als je tegen moeilijkheden bent opgewassen, sta je je mannetje. Je bent niet mans genoeg als je iets niet durft. Wil je iemand aanmanen vooral niet kinderachtig te doen, dan zeg je kordaat: 'Toon dat je een man bent.' Zich de ballen uit de broek werken, geeft aan dat je buitengewoon hard werkt. Alles wat stoer, moedig, heldhaftig of zwaar is, krijgt woorden die refereren aan een (onderdeel van de) man.

Het vervelende aan deze uitdrukkingen is dat ze ook moeiteloos op vrouwen toegepast worden. Vrouwelijke equivalenten bestaan immers niet. Dat leidt tot excessen. Zo klopte onlangs mijn baas me goedmoedig op de schouder en zei goedkeurend: 'Jij bent een vrouw met ballen aan je lijf.' Het was als compliment bedoeld, maar mij opzadelen met mannelijke lichaamsdelen omdat ik voor mijn mening durf uit te komen? Dat was een brug te ver.

Nu heeft de uitdrukking 'ballen aan je lijf hebben' tot nader orde Van Dale nog niet gehaald. Gelukkig maar. Maar onze taal evolueert en die evolutie houdt vaak rekening met het algemeen taalgebruik. Het risico bestaat dus dat over enkele jaren 'ballen aan je lijf hebben' wel de goedkeuring van Van Dale krijgt. Preventief probeerde ik het vrouwelijk alternatief 'borsten aan je lijf' in zwang te brengen. Bij mijn mannelijke collega's was dit allerminst een succes. Er raast blijkbaar toch net iets te veel testosteron door hun lichaam om het toelaatbaar te maken.

Misschien liep ik te hard van stapel en moest ik de uitdrukking reserveren voor vrouwen. Geen kruisbestuiving, ieder zijn eigen lichaamsdelen. Ook dat heb ik uitgeprobeerd. Op Maja, een vriendin die zojuist ontslag had genomen om een droom achterna te gaan. Ze zou naar Thailand trekken en een school oprichten voor weeskinderen.

'Jij hebt borsten aan je lijf', lachte ik bewonderend. Ze antwoordde snel: 'Neen, die heb ik niet, nu al een hele tijd niet meer.’ Het was me volledig ontgaan. Hoe ongelooflijk onattent. Borstkanker. Haar beide borsten werden geamputeerd. De ene omdat er een gezwel in zat, de andere preventief. De onbeschrijflijke moed die zij tijdens haar gevecht tegen de ziekte heeft getoond, heeft veel meer om het lijf dan een stel borsten of ballen.

Tijd voor clitorisnijd: onaangepast orgasme?

Ik lees 'De vrouw. De waarheid over het vrouwelijk lichaam' van Natalie Angier
http://en.wikipedia.org/wiki/Natalie_Angier
en geraak er licht door geëmotioneerd.


De clitoris is blijkbaar geruime tijd - tot midden de jaren zestig notabene! - gebukt gegaan onder een wel erg vergaande vorm van onderwaardering.De beschuldigende vinger wijst in de richting van Sigmund Freud die beweerde dat een clitoraal orgasme een ‘infantiel’ orgasme was en een vaginaal orgasme een ‘volwassen’ orgasme. Een vrouw, zo luidt zijn theorie, zou er eindelijk maar eens moeten mee ophouden aandacht te schenken aan haar ‘rudimentaire fallus’ en zich concentreren op wat haar een vrouw maakt: de vagina. Alleen dan kan ze seksuele vervulling vinden. Hoe groot de verontwaardiging ook wanneer de zo gewaardeerde clitoris wordt afgedaan als een rudimentaire fallus, de vergelijking tussen de clitoris en de penis is blijkbaar meer dan eens gemaakt en deels terecht.


Embryonaal gezien is het waar dat de clitoris de tegenhanger van de penis is. Een foetus kan zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen ontwikkelen, of, anders gezegd, de penis en de clitoris komen voort uit dezelfde genitale lijst en hebben dezelfde onderliggende neuronenarchitectuur.


Maar de vergelijking gaat nog verder: net als de penis kan de clitoris in opgewonden toestand ‘groeien’. Een opgewonden clitoris kan tot tweemaal de afmetingen aannemen van een clitoris ‘in rust’. Verantwoordelijk hiervoor zijn de duizenden adertjes in de schacht die bij opwinding een zwelling kunnen veroorzaken waardoor de glans van de clitoris omhoog wordt geduwd. Bovendien doen de aanwezige zwellichamen hier nog een schepje bovenop door het bloed in de richting van de glans te stuwen.


Juicht niet te vroeg, vrouwen: hoe opgewonden een clitoris ook, ze kan de trotse stijfheid van een penis in erectie niet evenaren. De groep aders die ervoor zorgt dat het bloed de penis kan verlaten, de zogenaamde aderlijke plexus, ontbreekt bij de clitoris. Op zich geen groot gemis zul je denken, maar bij opwinding drukken de spieren in de schacht van de penis de aderlijke plexus tijdelijk samen waardoor het bloed niet wegkan en de penis zich in zijn volle glorie opricht en verstijfd. Het aderstelsel in de clitoris is diffuser. Bij opwinding neemt de bloedtoevoer naar de clitoris wel toe, maar niets belet dat het bloed ook terug wegkan met als gevolg dat er niet te pronken valt met ‘een stijve’.


Er zijn wel aanwijzingen dat het meer verspreide en verfijnde netwerk van aders in de clitoris, haar in staat stelt snel uit te zetten en weer te ontspannen. Dit zou de oorzaak zijn van het o zo benijdde talent van de vrouw meervoudige orgasmen te hebben.


Hoe infantiel is dàt, meneer Freud ?