Het idee kwam vlotjes uit de mond van een vriend. 'Laten we met de mannen op whiskey-weekend gaan ergens in Schotland!' De verenigde mannengemeenschap aanwezig gromde goedkeurend. Hun respectievelijke vrouwen keken angstvallig naar elkaar: moeten we dit toelaten? Multi-interpreteerbaar geprul aan een neusvleugel. Haren worden tot drie maal toe achter een oor geschoven terwijl ze daar van meet af aan lagen. Nagelriemen moeten eraan geloven. De vrouwen zijn zichtbaar minder enthousiast. Er is toch één man die de onhoorbare signalen opvangt: 'tja, mannen moeten doen, wat mannen moeten doen.' Instemmend testosteron-geknik. Tot zover dus.
De mannen zijn op whiskey-weekend geweest en kwamen riekbaar gemarineerd terug thuis. Maar ze hadden plezier gehad. Zoveel zelfs dat ze op geen enkel moment tijd - lees: zin - hadden om het thuisfront te vragen of alles oké was, om te laten weten dat ze nog ademden, om te zeggen dat ze ondanks hun afwezigheid vrouw en kind nog doodgraag zien. De vrouwen hebben het zo gelaten. Mannen zijn mannen. Vrouwen zijn vrouwen.
Daarom organiseerden de vrouwen hun eigen uitje: een weekend 'shop until you drop' in York. Met een wederhelft wiens modebewustzijn zo ver reikt als zijn neus lang is, zou een uitstap met gelijkgezinden een ware verademing worden.
Het is een ware teleurstelling geworden.
Neen, we hebben geen ruzie gemaakt.
Neen, we hebben wel de juiste schoenen gevonden.
Neen, we voelden ons niet te dik voor elk kledingstuk.
Maar we zijn niet aangepast aan het ver van huis zijn! De tekenen waren er reeds enkele dagen voor het vertrek. Er werden stiekem maaltijden gemaakt en ingevroren: 'zo hadden tenminste de kinderen iets deftig om te eten'. Kleding werd zorgvuldig bij elkaar gecombineerd tot een stapeltje voor elke dag dat mama niet thuis zou zijn. Een to-do lijstje per dag - welk kind wanneer op welk appel moet verschijnen - wordt in alle haast samengesteld en goed zichtbaar op het prikbord gehangen. Het is niet omdat mama van huis is dat ze controle moet verliezen.
'Zou hij eraan denken Dorien een drankje mee te geven voor na haar basketbalwedstrijd?' Mijn vriendin vraagt het in de auto op weg naar de haven - we gaan met de boot naar York! Ik ontneem haar de illusie. Onmiddellijk graaft ze in haar handtas. 'Ik zal voor alle veiligheid een sms'je sturen.' Het zou het eerste sms-berichtje van een lange, zeer lange, reeks worden. Ze was bovendien niet de enige. Al de aanwezige vrouwen - mezelf incluis - hebben regelmatig het thuisfront om een stand van zaken gevraagd, herinneringetjes verzonden, virtuele kussen voor het slapengaan de ether ingestuurd. Ons constant zorgen gemaakt of alles wel liep zoals wij het graag hebben. We konden het gewoon niet laten.
Natuurlijk hebben we ons ook kunnen ontspannen. Net zoals we thuis doen: tussen de huishoudelijke beslommeringen door.
Soms zou ik zo graag een man zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten