Onaangepast aan de werkgever

Ik ben wel wat naïef. Meestal stiekem, soms openlijk. Dat vind ik niet erg. Een wat kinderlijk geloof in de goedheid van mensen bijvoorbeeld heeft me al veel leuke momenten opgeleverd. Maar even goed zorgt een dosis naïviteit ook wel voor harde lessen. Bij het solliciteren bijvoorbeeld.

Een werkgever zoekt een persoon - doorgaans M/V met talent - die moet beantwoorden aan een aantal criteria, een 'profiel' genoemd. Op zoek naar een nieuwe uitdaging bekijk ik dat profiel met in mijn achterhoofd de vraag: zou ik dat kunnen? Ben ik in staat op termijn aan al die criteria tegemoet te komen? Als het antwoord positief is, komt de volgende vraag: wil ik dat? Als ik ook die tweede vraag positief kan beantwoorden, solliciteer ik. Meestal probeer ik dan te bewijzen dat ik over alle bouwstenen beschik om de functie uit te oefenen. Klassiek voeg je daaraan toe dat je er naar uitkijkt zaken bij te leren; Je wil immers groeien en niet ter plaatse blijven trappelen.

Dat laatste blijkt nu voor menig werkgever een struikelblok. De werkgever wil geen werknemer die nog van alles moet leren, zij willen pasmunt. Iemand die liefst zo perfect mogelijk aansluit op het gevraagd profiel. Niet iemand die de gevraagde ervaring al in een andere context heeft opgedaan, wel iemand die juist hetzelfde in precies dezelfde omgeving heeft gedaan. 'Ervaring strekt tot aanbeveling' heet het. Maar waarom verander je dan in godsnaam van job? Om hetzelfde te doen op een andere plaats? Dat zal misschien opgaan voor die mensen 'die zich niet kunnen vinden in de bedrijfssfeer'. Maar niet voor mensen als ik die simpelweg iets anders willen gaan doen.

Ik zit al tien jaar in het soms erg beperkte wereldje van het universitair onderzoek. En nu, nu is het tijd voor iets anders. Waarom kan een werkgever me niet beschouwen als een bouwpakket: ik heb allerlei fijne en minder fijne vaardigheden die je naar eigen believen in meerdere en mindere mate kan aanspreken. Hier en daar is er ruimte en/of nood aan 'finetuning', moet ik bekende zaken leren toepassen in een andere context of in een bekende context andere zaken leren, maar dat maakt de na te jagen functie juist de moeite waard om op te solliciteren, anders was er niets nieuws onder de zon. En zonder iets nieuws onder de zon heb ik de neiging mij te vervelen. Welke werkgever wil een werknemer die zich verveelt? Blijkbaar erg veel.

Dus na de zoveelste brief met een aanhef in de stijl van 'na overweging hebben we besloten dat uw profiel niet geheel beantwoordt aan de eisen voor de functie', weet ik me geen raad. Volharden in de naïeve vooronderstelling dat het me ooit wel zal lukken of toch maar opnieuw de bekende wateren opzoeken? Dan heb ik binnen de kortste keren een nieuwe job. Nog een beetje meer van hetzelfde, kan ik me na twee jaar opnieuw stierlijk vervelen en halsreikend uitkijken naar iets nieuws of liever: iemand nieuws m.n. een werkgever die niet bang is van een werknemer die wil groeien in zijn functie.